Timuçin Şahin’s Flow State
Nothing Bad Can Happen
Betweenthelines BTLCHR71243 CD-2017
Timuçin Şahin (7 telli fretless ve 6 telli fretted elektrik gitar & besteler)
Tom Rainey (d)
Christopher Tordini (b)
Cory Smythe (p)
1. Nothing Bad Can Happen (9:03)
2. Mahir’s Plan to Find Scrus (5:22)
3. One Hundred Days in a Week (7:05)
4. Flow State-Part I:Resurrection (3:54)
5. SNS (10:05)
6. Flow State-Part II: Reconstruction (2:44)
7. Bakumbağa is Scrus (5:58)
8. Flow State-Part III: Coexistence (3:30) (Bu parça Nils Vigeland’a adanmıştır).
Yüzakı müziyenlerimizden gitarcı, besteci, eğitmen Timuçin Şahin, bir zamanlar bir söyleşisinde jazz müziğine nasıl gönül verdiği sorulunca, “beni Hülya Tunçağ zehirledi” diye yanıtlamıştı. Hiç farkında olmadan iyi ki zehirlemişim diyorum. Elbette radyo programlarıyla zehirlemekle olacak iş değil bu. Hele jazz alanında. Eğitimin yanı sıra dünyaya kulak vermek, John McLauglin’le yaptığım ilk söyleşide onun da söylediği gibi çalışmak, çalışmak, çok çalışmak gerek. Timuçin Şahin, eğitimle altyapısını sağlamlaştırdıktan sonra şansını önce Avrupa’da ardından New York’da aradı ve başarılı oldu. Yetenek, eğitim, üretim, sonucu: “Slick Road (2003)”, “Window For My Breath (2005)”, “Bafa (2009)”, “Inherence (2013)” albümleri. Şahin böylece modern jazz sahnesine yepyeni bir soluk getirdi ve bu albümleri de jazz dünyasının usta müzisyenleriyle oluşturdu.
2017 yılında çıkan “Nothing Bad Can Happen” albümünde ise piyanist Cory Smythe, bascı Chrıistopher Tordini ve davulcu Tom Rainey ile “Flow State” şemsiyesi altında biraraya geldi.
Albümün adını taşıyan “Nothing Bad Can Happen”, Şahin-Smythe-Tordini-Rainey dörtlüsünün kısa bir gezintisi ile başlıyor. Ardından gelen tutti bölüm, parçanın tekinsiz modernizminin işareti. Özgür doğaçlamalarla gelişen bu birinci sınıf müzikal yolculuk, Şahin ve Rainey’nin vurgulamasıyla sona eriyor.
Timuçin Şahin (Photo: Sevim Yolaçtı)
“Mahir’s Plan To Find Scrus”, Timuçin Şahin’in cin fikirli, yaratıcı oğlu Mahir’in (yakından da tanık olduğum gibi) renkli hayal dünyasını yansıtıyor.
“One Hundred Days In A Weekend” ve “SNS”, Şahin ile Smythe’in yaptığı gibi özgür akış içinde de ustaca entonasyon sağlanacağının kanıtları. Elbette Tordini ve Rainey’nin rolleri, ritmik eşliğin çok ötesinde. Entonasyonu destekleyen serbest süslemelerle dörtlüyü tamamlıyorlar.
“Bakumbağa”, sunum biçimi olarak “Nothing Bad Can Happen”ı anımsatıyor. Rainey’nin fırçalarla yaptığı ataklarını, Smythe’in piyanonun tellerine dokunuşunu, Tordini’nin yerinde giriş çıkışlarını, Şahin’in abartısız gitar geçişlerini, kulaklarımız çılgınca izliyor…
“Flow State- Part I: Recurrection”, “Flow State- Part II: Reconstruction” ,“Flow State- Part III: Coexistence”, Timuçin Şahin’in müziğe, yaratıcılığa ve yaşama bakış açısının üç aşamalı yansıması.
Bunu da kendisi gibi üç usta müzisyenle paylaşıyor: Cory Smythe, Christopher Tordini ve Tom Rainey ile…
“Nothing Bad Can Happen”, sevgili Timuçin Şahin’in nasıl bir yol katettiğinin son noktası değil, daha yeniliklere açık geleceğinin de habercisi…
