Cemal Reşit Rey Konser Salonu, 28 ve 29 Aralık’taki iki konserle eski yılı uğurlayıp yeni yılı karşıladı. 28 Aralık Cumartesi akşamındaki ilk konserde Roberta Gambarini, piyanoda Jeb Patton, bas gitarda John Lee ve davulda Vince Ector’dan oluşan grup eşliğinde, hayli uzun, arayla birlikte iki buçuk saat kadar süren bir program seslendirdi. Geçen yıl hayatını kaybeden dostu, trompetçi Roy Hargrove’a adadığı konserde Gambarini ağırlıklı olarak düşük tempolu ve melankolik parçalara yer verdi. Rahsaan Roland Kirk’ün Theme for the Eulipions, What Are You Doing the Rest of Your Life, The Thrill is Gone, Dave Brubeck’ten In Your Own Sweet Way ve George Benson tarafından seslendirildikten sonra iyice ünlenmiş olan Leon Russell bestesi This Masquerade en başta sayılabilir. Bunlar yanında, Antonio Carlos Jobim ve Astor Piazzola’dan seçilen parçalar, Gambarini’ni farklı dillere hakimiyetini gösterdiği tercihler olarak da iş gördü. Biraz daha hızlı tempolu veya neşeli sayılabilecek parçalar arasında ise Bob Dorough’un Devil May Care’i ve On the Sunny Side of the Street dikkat çekenler idi. Çok uzun sürdüğü için, program tekrara düşer gibi oldu ancak konser tahminimce Gambarini’nin jazz geleneğine sıkı sıkıya bağlı olduğunu göstermesini bakımından, dinleyiciler arasında hak ettiği olumlu karşılığı bulmuştur. Diğer yandan, müzisyenler zaman zaman solo aldılar ancak bunlar konserin sınırlarını çok zorlamayan, görece tahmin edilebilir tarzda bölümlerdi. Belki birkaç parçayı üçlüye bırakıp öyle devam etmek konserin akışı bakımından biraz daha iyi sonuç verebilirdi. Ancak, gözüken o ki, TRT Caz Orkestrası’na konuk olduğu konserden sonra yeniden İstanbullu dinleyicilerin karşısında olan Gambarini bizde daha da tanınacak gibi duruyor.
Roberta Gambarini (vo), Jeb Patton (p), John Lee (b), Vince Ector (d) (Photo: CRR Basın Arşivi/CRR Press Archive)
Roberta Gambarini konserinde seslendirilen parçalardan bir derleme
Yeni yıl serisi, ertesi gün, İpek Dinç’in konuk şarkıcı olarak yer aldığı CRR Caz Orkestrası konseriyle devam etti. On iki yıl önce, jazz formatındaki bir büyük orkestra olarak kurulan CRR Caz Orkestrası, son altı yıldır yaylıların katılımıyla genişleyerek biraz daha farklı bir görünüme bürünmüş durumda. Nail Yavuzoğlu yönetimindeki orkestra bu haliyle birçok alternatif seslendirmeye açık bir yapıda. Bu konserde de nefesliler ve yaylılar karşılıklı olarak yer aldı ancak solist ağırlığı program gereği tamamıyla nefesliler tarafındaydı. Yer verilen solistler arasında, takımın kaptanı diyebileceğimiz Şenova Ülker yanı sıra saksofoncu Duru Tuna biraz daha öne çıkan isimlerdi. İpek Dinç ise, gerek alımlılığı gerek beden ritmi tarafından bakacak olursak, sahneye çok yakıştığını bir kez daha gösterdi. Dinç’in seslendirdiği parçalar arasından, Hello Dolly, As Time Goes By, One Note Samba, Dindi ve I Love You en başta sayılabilir. Kutlama yapmaya geldiğini belli eden seyircinin havasıyla İpek Dinç’in enerjisi birleşince, ortam giderek ısındı ve konser, hedeflendiği biçimde olumlu dalgalar yayarak sona erdi. Dinleyicilerin tek kusuru, sonda kendilerini 1-3’e kaptırıp 2-4’e “el” uydurmakta zorlanmasıydı. Yeni yıl heyecanına verelim…
İpek Dinç & CRR Caz Orkestrası (Photo: CRR Basın Arşivi/CRR Press Archive)
Sonuç olarak, ‘veda’ ile ‘merhaba’ niteliğindeki bu iki konser birbirini gayet iyi tamamladı. CRR Caz Orkestrası’nın yeni yıl konserlerinin gelecek yıllarda şehrin farklı bölgelerine, hatta civar illere götürülmesinin iyi olacağını düşünüyorum. Bu türden temel jazz repertuarının farklı kesimlere ulaştırılmasının önemli bir misyon olacağını söyleyebiliriz. Cem Mansur’un sanat yönetmenliğine geçmiş olan salonun bu yönde ya da benzer adımlar atabileceğini beklemek yanlış olmaz. Herkese mutlu ve sağlıklı yıllar!
İpek Dinç’in sizin için seçtikleri
