Dr. Lonnie Smith
All In My Mind
Blue Note – 6721872 (2018)
Dr. Lonnie Smith (Hammond B3)
Jonathan Kreisberg (g)
Johnathan Blake (d)
Alicia Olatuja (vo)
1. JuJu (Wayne Shorter)
2. Devika (David L Hubbard, Sarina Grant)
3. 50 Ways to Leave Your Lover (Paul Simon)
4. On a Misty Night (Tadd Dameron)
5. Alhambra (Dr. Lonnie Smith)
6. All in My Mind (Dr. Lonnie Smith)
7. Up Jumped Spring (Freddie Hubbard)
Producer: Don Was
Master: Ian Sefchick
Mixing: Mike Marciano
Hammond sesi ile ilk kez İngiliz “barok pop” grubu Procol Harum’un (Evet, nedendir bilemiyorum ama ‘Progressive’ rock grubu Procol’un müziği, bir çok kişi tarafından ‘Barok pop’ olarak da nitelendiriliyor!) yayınladıkları ilk single’ı ve kanımca “çok sağlam bir Bach araklaması’ olan “A Whiter Shade of Pale”de karşılaşmıştım. Whiter’ın bence saçma olan sözlerinin manasını şu an dahi bilemiyor olmam herhangi bir şeyi değiştirir mi bilmem, ama Hammond’un masalsı tonunu ilk o parça ile keşfetmiş, daha ‘serseri’ tavrını da herhalde Deep Purple’da görmüştüm.
Kaliteli müziğin hangi yolların sonunda olduğunu araştırdığım ve bu yüzden de Hammond’dan hafiften uzaklaştığım sıralarda Larry Young koşup gelmişti yanıma. Young’un ‘64 tarihli Blue Note kayıdı Into Somethin’ ve Grant Green’in ‘65 tarihli Blue Note kayıdı “I Want to Hold Your Hand” ile Hammond bana uzaktan tatlı tatlı gülümsüyordu.
Ancak yalan yok: Hammond’un Miles (“Nefertiti” öncesi), Coltrane, Brubeck, Coleman, Mingus ve daha bir çok farklı grup ile yoğrulan bünyemde platonik bile olsa bir “aşk hikayesi” yarattığını söyleyemem, ancak Dr. Lonnie Smith’in aradan geçen 40 küsür yılın ardından Blue Note’a yaptığı ‘geri dönüş’ albümleri ile değişik ve dinledikçe daha çok seveceğimi düşündüğüm tatlar sunduğu kesin. Washington DC’deki All-Star kadrolarla bezeli Blue Note 75. kuruluş yıldönümü konserinde sahneye çıkarak plak şirketine göz kırpan Lonnie Smith, bir sene sonra “Evolution” ile müzikseverler ile buluşuyor, Robert Glasper ve Joe Lovano gibi sürprizler ile heyecanlandırıyordu. Kenara köşeye konulan eski, yeni ve jazz standartlardan oluşan bir seçki ve albüm sonrası yapılan turne, dinleyicilerden ve eleştirmenlerden de iyi not almıştı.
Dr. Lonnie Smith (Photo: internet/unknown)
Blue Note’un ve prodüktör Don Was’ın 2010’lu yılların kendilerine yarattığı şansı iyi değerlendirdiğini söyleyebilirim, zira orta sahada Charles Lloyd’un ve forvette Wayne Shorter’ın Blue Note’a transferlerinin plak şirketini şaha kaldırdığını düşünürsek, yıllarca farklı şirketlerde gidip gelerek adeta ‘yedek’ kaldığını düşündüğüm Doktor’un kulübe katılması da, senenin güzel haberlerinden biri oldu.
Bu arada Lonnie Smith, kendi 75. yaşını da kutluyor!
New York City’deki ünlü jazz kulübü ‘Jazz Standard’daki bir haftalık doğum günü kutlamaları esnasında canlı olarak kaydedilen “All In My Mind” ile dinleyiciye bir önceki albüm “Evolution”daki ruhu kaybetmediğini gösteren Smith, Blue Note için yaptığı bu albümü canlı olarak kaydetmesini de şu sözlerle açıklıyor: “İnsanların şu anda hissettiklerimi stüdyo ortamında yakalaması zor, müzikseverler beni canlı olarak dinleyerek tam olarak kavrayabilirler”
Gitarist Jonathan Kreisberg ve davulda Johnathan Blake ile olan ilişkisini de “iyi bir kardeşlik, adeta özel bir aile” olarak yorumlayan Smith, arkalarındaki bağı şu sözlerle belirtiyor: “Onlar adeta müziğin kalp atışları gibiler. Ne yapmam gerektiğini, ne yapmak istediğimi gayet iyi biliyorlar ve çaldığım, yorumladığım her parçayı yüceltiyorlar”
Jonathan Kreisberg (Photo: internet/unknown)
Albüm, Wayner Shorter’ın ‘65 tarihli Blue Note şaheseri “JuJu” albümünün aynı isimli parçası ile başlıyor ve sanırım dinlediğim en narin, en zarif icralarından biri. Müzisyenlerin kendilerini tanıttığını düşündüğüm solo bölümleri dinlenmeye değer.
David L Hubbard bestesi “Devika” ile Smith’in kendi bestesi “Alhambra” albümün kanımca ‘orta şekerli’ parçalarından.
Eski albümlerinde rock müzisyenlerinin parçalarını yorumlayarak dinleyicileri her zaman şaşırtan Lonnie Smith’in bu albümde çok sevdiğim bir Paul Simon bestesi olan “50 Ways to Leave Your Lover” ve “Dameronia With Strings” albümü ile Ferit Odman’ın tekrar akıllara kazıdığı “On a Misty Night”’ı yorumlaması güzel bir sürpriz oldu. İki parça da sanırım albümdeki favori parçalarım oldular. Smith’in 50 Ways’deki org solosuna dikkat!
Johnathan Blake (Photo: internet/unknown)
Freddie Hubbard’ın ‘67 tarihli ’Backlash’ albümünden hatırlayacağımız neşeli bir jazz vals örneği olan “Up Jumped Spring” ile tamamlanan albümü “Evolution” ile kıyaslayınca avantgarde yorumlarının daha az ve “soul” gücünün daha fazla olduğu, bununla birlikte müzisyenlerin emprovizasyon havuzunda o kadar da fazla çırpınmadıkları rahatlıkla hissedilebiliyor.
“All in My Mind”, Hammond müziğini gerçekten sevenlerin dinlemekten sıkılmayacağı, 75 yaşındaki bir jazz müzisyeninin 25 yaşındaki heyecanlı bir jazz müzisyeni edasında zımba gibi çaldığı, benim gibi Hammond’a alışmaya çalışan bünyelerin de yazının başında dediğim gibi sanırım dinledikçe seveceği güzel, özel bir albüm.
